BİR ŞEY YAPMALIYIZ

   Evet, birşeyler yapmalıyız. Yeni bir şeyler. Daha doğrusu uzun süredir planlı olup koşullar oluşmadığı için yapılamayan bir sürü bir sürü planı artık uygulamaya koymalıyız.
   Bunun için güzel bir başlangıç, yeterince ince bir elekten geçirilmiş çok iyi bir planlamaya gereksinimim var... Açıkçası bunu yapabilmek hiç de öyle kolay görünmüyor bana. Zorluğu  evimizin şu anki durumundan kaynaklanıyor. Malum gerçek bir yoğunluk var yaşamımızda... Henüz tam olmamakla birlikte, seneye Defne'ciğimin de kreşe başlamasıyla hayatımda gereksinimim olan boşluğun oluşacağını umuyorum. Bu yıl kıyamadım O'na kreş için; bir yıl daha evde olması gerektiğine inandığım için bu boşluğu bir yıl daha ertelemeyi göze aldım. Zira kreşe erken başlamakla ilgili oğlumdan edindiğim olumsuz tecrübedir bunun nedeni... İlle de dört yaş diyorum kreş için. Planlarım biraz gecikmeyle de olsa gerçekleşebilir ama onların bu yaşları bir daha geri gelmez. Annelik için çok sevdiğim bir büyüğüm hep şunu derdi:' 'annelik ömrünün sonuna kadar  vicdan azabı çekme sanatıdır.''  Bu azabı hakkıyla çekenlerdenim. Ama azap çekerken de bir şeyler yapmak istiyorum. Zira bu madem ömrümün sonuna kadar sürecek, bununla yaşama becerisini bir an önce geliştirmeliyim.
   Evet evet bir şeyler yapmalıyım. Bu kesin. Çok uzun zaman oldu sanki bir şeyler yapmayalı. Ve çok birikti artık. Birkaç gün sonra hayata merhaba diyecek Doruk Doğan bebeğin resmiyle başlayacağım... Adım adım, acele etmeden,tadına vara vara... Hayatı yaşamaya devam ederek...